Przystanek 10. Figowiec pospolity

Figowiec pospolity (Ficus carica) należy do najstarszych, uprawianych przez człowieka, drzew owocowych. Znany był już w Mezopotamii i Egipcie 2700 lat p.n.e. Jego drobne kwiaty zamknięte są we wnętrzu dzbankowatego kwiatostanu. W czasie dojrzewania rozrasta się on do wielkości małej gruszki, tworząc słodki i pożywny „niby-owoc” zwany figą. W starożytnej Grecji było to tanie pożywienie niewolników. Uważano, że pojedyncza figa jest mało warta, stąd powiedzenie „figę dostać” także i dziś znaczy - nic nie dostać.

Mimo, że figowiec pospolity i jego „owoce" - figi kojarzą się z Włochami i Grecją, drzewo to jest w tych krajach jedynie uprawiane.

Uczeni uważają, że dziki figowiec występował w środkowej i południowej części basenu Morza Śródziemnego od Syrii po Wyspy Kanaryjskie oraz na wschodzie aż po Persję i Afganistan. Figowiec jest niewielkim drzewem, które żyje około 200 lat. Jego liście, owoce i pędy zawierają sok mleczny, z którego można otrzymywać kauczuk. Najwyższej jakości owoce otrzymywane są z uprawianych w Azji Mniejszej fig smyrneńskich. Mają one w swych kwiatostanach wyłącznie kwiaty żeńskie. Dla zawiązania owocu niezbędne jest zapylenie kwiatów pyłkiem pochodzącym z figi koziej o niejadalnych owocach. Pyłek przenoszony jest przez jeden gatunek owada, o nazwie blastofaga. W zapyleniu pomaga człowiek, zawieszając w kwitnącym sadzie fig smyrneńskich ścięte, rozwinięte kwiatostany fig kozich.

Poprzednia