Przystanek 7. Cukrodajna trawa
Trzcina cukrowa (Saccharum officinarum) jest trawą, której źdźbło wypełnia soczysty miękisz zawierający cukier trzcinowy. W Indiach uprawiano ją już 6000 lat p.n.e. Obecnie największe plantacje trzciny cukrowej znajdują się w Indiach, Brazylii, na Kubie i w Hiszpanii. Do XIX w. była to jedyna cukrodajna roślina znana Europejczykom. Początkowo żuto i wysysano jej słodkie łodygi, później nauczono się otrzymywać cukier przez odparowywanie soku i odwirowywanie kryształów cukru od syropu zwanego melasą, która służy jako pasza oraz do produkcji rumu i araku.
Sok z trzciny cukrowej został przywieziony do Europy na początku XI w. po zakończeniu pierwszej wyprawy krzyżowej. Wysuszony i sproszkowany stosowany był jako lek i sprzedawany w aptekach.
Do dziś nie jest znane pochodzenie trzciny cukrowej. Najprawdopodobniej jej dziki przodek rósł w Indiach, choć niektórzy badacze sądzą, że jego ojczyzną są Chiny. Obecnie najważniejszymi ośrodkami uprawy trzciny cukrowej są: Kuba, Meksyk oraz Indie. Na plantacjach rośliny osiągają wysokość 9 m, a ich źdźbła zawierają około 20% cukru. W krajach tropikalnych gdzie trzcina jest uprawiana, sprzedaje się na straganach smaczny i pożywny świeży sok wyciskany z zielonych pędów.
