Łopian większy

Rzep, łopuch, dziad – ludowe nazwy łopianu odzwierciedlają dokładnie odczucia, jakie nam towarzyszą, gdy niechcący zahaczymy głową o jego suche owocostany. Ból przy wyciąganiu haczykowatych okryw nasion powoduje bezsilność, a nawet płacz. Można jednak być nieco ostrożniejszym i skorzystać z tej cennej rośliny. 

Łopian większy (Arctium lappa) jest gatunkiem wilgotnych i żyźniejszych łąk, poboczy, przydroży. W pierwszym roku rozwoju rośliny wyrasta okazały korzeń oraz rozeta dużych, lekko sercowatych liści. W drugim roku kwiatostan zebrany w kulisty koszyczek kwitnie na różowo, wydaje owoce i obumiera. 

Łopian jest pospolity, jednak mało kto z nas stosuje go w kuchni. Za to w kuchni dalekowschodniej jest powszechnie stosowanym dodatkiem do potraw. My przyjrzymy się właściwościom leczniczym łopianu. Tu należy zaznaczyć, że leczniczo wykorzystuje się także inne gatunki łopianu, głównie jego korzeń oraz rzadziej – owocostany.

Korzeń łopianu (Radix Bardanae) zawiera inulinę, garbniki, cukier, olejek eteryczny i śluz; jest także bogaty w potas. Wysoka zawartość inuliny to pożywka dla naszej mikroflory jelitowej i pomoc w procesie przemiany materii. Długo szukano składników odpowiedzialnych za właściwości lecznicze łopianu. Według obecnej wiedzy są nimi: glikozyd, arktyina i lappina oraz lignany. 

Odwary i nalewki z korzenia łopianu stosuje się wewnętrznie dla poprawy przemiany materii, przy dermatozach i przy obniżonej odporności. Prowadzone są również badania nad wpływem substancji czynnych łopianu na hamowanie rozwoju nowotworów. Odwarem przemywa się również wszelkie zmiany skórne (trądzik, egzema).

Stosowanie łopianu nie daje negatywnych skutków ubocznych, ale na jego działanie trzeba cierpliwie poczekać. Kuracja powinna trwać przynajmniej miesiąc.