Dział pnączy

Dział pnączy jest zamkniętym, kameralnym miejscem. Różnica poziomów nie tylko podkreśla jego odrębny charakter, ale także sprawia, że całość stanowi rodzaj ogrodowego wgłębnika – zwiedzający schodzą poniżej poziomu rabat, na których rosną pozostałe rośliny.

Pnącza w dążeniu do światła korzystają z pomocy podpór – innych roślin lub skał, a posadzone przez człowieka, wspinają się po murach, ogrodowych pergolach i trejażach lub ażurowych ścianach altan. Rośliny te przytwierdzają się do podpór w różnoraki sposób. Czasem po prostu owijają się pędami wokół pni i gałęzi rośliny-podpory, jak na przykład aktinidie (Actinidia), dławisze (Celastrus), kokornaki (Aristolochia) i wiciokrzewy (Lonicera).

Z kolei powojniki (Clematis), reprezentowane tutaj przez liczne odmiany ogrodowe, owijają się wokół podpór elastycznymi ogonkami liści. Inne rośliny mają na pędach drobne korzonki czepne, jak na przykład rodzimy bluszcz pospolity (Hedera helix), milin amerykański (Campsis radicans) i hortensja pnąca (Hydrangea petiolaris), albo też chwytają się rozgałęzionymi wąsami czepnymi, jak dziczejący u nas winobluszcz zaroślowy (Parthenocissus inserta) z Ameryki Północnej i różne gatunki winorośli (Vitis).

Wąsy mogą mieć na końcach drobniutkie, talerzykowate przylgi, jak u powszechnie znanego winobluszczu pięciolistkowego, czyli „dzikiego wina” (Parthenocissus quinquefolia).