Chmiel zwyczajny

Bliski i daleki, pospolity, a jednak niezwykły, oplatający swoimi pnącymi się wokół podpór pędami inne rośliny. Chmiel zwyczajny (Humulus lupulus) jest pnączem porastającym żyzne siedliska, np. nadrzeczne łęgi, gdzie tworzy prawdziwy gąszcz. Możemy go też kojarzyć z uprawami na charakterystycznych tyczkach tak uprawia się go do celów piwowarskich).

W tradycji ludowej bez chmielu nie było wesela. Starodawna pieśń o chmielu w wielu wersjach była śpiewana podczas oczepin. Więcej uwagi poświęcano roślinom żyjącym wokół nas. W przypadku chmielu ta atencja jest fitoterapeutycznie uzasadniona. Jesienią pojawiają się zielone owocostany chmielu, nazywane szyszkami. Zajrzyjcie do środka — tam między łuseczkami znajdują się gruczołki wytwarzające gorycze (humulon i lupulon). Składniki te nie tylko nadają charakterystyczną goryczkę naparom i napojom, ale mają również działanie uspokajające. 

Osobom cierpiącym na bezsenność zaleca się korzystanie z poduszek wypełnionych szyszkami chmielu, z dodatkiem kwiatów lawendy i rumianku. Również osoby nadmiernie pobudzone mogą popijać chmielowe trunki. Proste i naturalne.

Chmiel ma nie tylko działanie uspakajające, ale również estrogenne (za nie odpowiada 8-prenylonaryngenina), polecamy więc chmielowe nalewki kobietom w okresie menopauzy. Pamiętajmy, że lecznicze nalewki popijamy w rozcieńczeniu z wodą. Z kolei napary regulują problemy trawienne, więc popijajmy je przy niestrawności, niedokwaśności żołądka, przy wzdęciach i gazach. Zewnętrznie napary stosuje się na problemy skórne, takie jak np. grzybica, czyraki, łuszczyca.

Nie pozostaje nam nic innego, tylko w czasie jesiennych spacerów zbierać świeżo dojrzałe, zielone szyszeczki i robić z nich jesienne zielarskie przetwory.