Sumak octowiec

Sumak octowiec, sumak odurzający (Rhus typhina) – w tle zdjęcia oraz Szczaw omszony (Rumex confertus) – zaprezentowany na pierwszym planie zdjęcia nad tytułem.

Sumak octowiec, sumak odurzający (Rhus typhina) jest bardzo atrakcyjną rośliną pod względem estetycznym, ale niestety szybko staje się utrapieniem dla ogrodników i ich sąsiadów. 

Gatunek ten pochodzi ze wschodniej części Ameryki Północnej. Został sprowadzony do Europy w XVII wieku. W Polsce pierwsze notowania tego gatunku w uprawie pochodzą z Warszawy z 1806 r. A stosunkowo od niedawna (Tokarska-Guzik i in. 2012) został uznany za roślinę inwazyjną regionalnie, co potwierdziły wieloletnie obserwacje w Puszczy Kampinoskiej. Obecnie w całej Polsce obserwuje się „ucieczkę” tego gatunku z uprawy. 

Sumak octowiec nie należy do gatunków silnie inwazyjnych, ale w miejscach swojej introdukcji, czyli tam, gdzie go posadzono silnie zwiększa swój areał, sukcesywnie wypierając gatunki rodzime. 

Roślina ta daje odrosty z korzeni, co sprawia, że potrafi szybko pokryć znaczne powierzchnie. Przycinanie, zamiast karczowania wraz z korzeniami, powoduje szybszy przyrost odrostów. Odrosty pojawiają się szybko po zranieniu korzeni lub nieumiejętnym usuwaniu roślin.

Jego owoce są bardzo kwaśne, ale namoczone w wodzie dają przyjemną w smaku lemoniadę (stosowaną przez tubylców w Ameryce Północnej). Kwiaty tego sumaka są miododajne. Kora, korzenie i owoce mają zastosowanie w północnoamerykańskiej tradycyjnej medycynie jako środek ściągający, w zaburzeniach trawienia, chorobach skóry, pęcherza moczowego i do płukanek na gardło.

Szczaw omszony (Rumex confertus) pochodzi z Europy południowo-wschodniej i Azji zachodniej. Pierwsze notowania tego gatunku w Polsce pochodzą z 1873 r. Były to pierwsze znaleziska znad Bugu (Ferdynand Karo, materiały zielnikowe). Pierwsze zaobserwowane stanowisko w Warszawie pojawiło się ok. 1895 r., gdzie roślina mogła zostać zawleczona dzięki rzece Bug i Wiśle. 

Do niedawna znany był wyłącznie z siedlisk ruderalnych, ale pojawia się coraz częściej na łąkach i w zaroślach, często wzdłuż rzek i cieków wodnych. Istotną rolę w rozprzestrzenianiu się jego owocków odgrywają rzeki i transport. 

Do tej pory gatunek ten nie budził większego zainteresowania botaników, ale obecnie jego rozprzestrzenienie się jest bardzo zauważalne. W Puszczy Kampinoskiej zaobserwowano w ostatnim czasie szybkie rozprzestrzenianie się tego gatunku.