Groszek bulwiasty

Piękne różowe kwiaty groszku bulwiastego najczęściej spotkacie pośród łanów zbóż. Groszek bulwiasty (Lathyrus tuberosus) jest archeofitem, czyli dawnym przybyszem, pochodzenia irano-turańsko-pontyjskiego.

W swojej ojczyźnie jest związany ze zbiorowiskami stepowymi i półpustynnymi, natomiast w Polsce występuje przede wszystkim jako chwast upraw zbożowych na podłożu gliniastym i gliniasto-piaszczystym, zasobnym w węglan wapnia.

Rośnie też na miedzach, ugorach, skarpach przydrożnych i nadrzecznych, nasypach kolejowych, a nawet na trawnikach. Preferuje miejsca ciepłe, nasłonecznione i umiarkowanie suche.

W Polsce częściej spotykany jest na południu, natomiast w części północnej posiada rozproszone stanowiska. W skali kraju został uznany za gatunek narażony na wymarcie.

Groszek bulwiasty jest byliną z charakterystycznymi zgrubieniami na korzeniach, stąd nazwa gatunkowa. Czterokanciasta łodyga osiąga długość nawet do 100 cm, pnie się lub płoży i jest rozgałęziona. Liście, złożone są z 2 eliptycznych lub jajowatych listków, zakończonych rozgałęzionym wąsem czepnym. Dość duże, purpuroworóżowe, silnie pachnące kwiaty, zebrane są po 2 do 7 w kwiatostanie. Podczas kwitnienia (od czerwca do sierpnia) są one widoczne z daleka. 

Groszek bulwiasty bywa uprawiany jako roślina ozdobna, w sprzyjających warunkach rozrasta się mocno i obficie kwitnie. Niegdyś uprawiany był dla jadalnych bulw korzeniowych, spożywanych po ugotowaniu. Groszek bulwiasty jest też rośliną miododajną, uwielbianą przez pszczoły.

Porcję wiedzy na temat roślin chronionych przygotowała dla Was Izabella Kirpluk → botaniczka, która w Ogrodzie Botanicznym była kuratorem kolekcji ekologicznych oraz działu Flory niżowej Polski. Zajmowała się gatunkami chronionymi, zagrożonymi i inwazyjnymi.