Bniec biały

Tę roślinę na pewno widzieliście już wcześniej pod swoimi stopami. Bniec biały (Melandrium album, Silene alba) jest gatunkiem, z rodziny goździkowatych (Caryophyllaceae), którego status we florze polskiej jest niepewny. Być może jest antropofitem, obcym gatunkiem. 

Wielu autorów uważa, że jest archeofitem (zadomowionym starszym przybyszem), pochodzącym z południowo-wschodniej Eurupy.

Należy do grupy gatunków siedlisk ruderalnych, występuje na przychaciach, przypłociach, przydrożach, na nieużytkach. Rośnie również na polach, ugorach, miedzach. Spotykany jest też na łąkach, rzadziej w zaroślach. Preferuje żyzne, bogate w azot podłoże. Jest gatunkiem światłolubnym.

W Polsce bniec biały jest bardzo pospolity w całym kraju, rośnie na niżu i w niższych położeniach górskich. Bniec jest rośliną roczną, dwuletnią lub rzadziej wieloletnią (byliną), o wysokości do 100 cm. Charakteryzuje się miękkim owłosieniem wszystkich części, łącznie z charakterystycznym kielichem. 

Jest to roślina dwupienna i w kwiatach męskich kielich jest mniejszy, rurkowaty a w kwiatach żeńskich jest większy, po dojrzeniu rozdęty. Korona jest biała, dość duża, płatki ma do 3(4) cm długie, charakterystycznie rozcięte na 2 klapy. Kwiaty otwierają się wieczorem i silnie wtedy pachną wabiączwabiając zapylające je motyle nocne. Bniec kwitnie od maja do września nawet października, ale przy ciepłej, jesiennej aurze, jeszcze teraz zobaczymy go w pełni kwitnienia. Owocem jest siedząca 1-komorowa torebka z licznymi nasionami. 

Bniec biały, w zależności od tego, jak długo żyje – zimuje w postaci nasion lub rozetek zielonych liści, rzadziej w postaci pączków na korzeniach.

Korzeń bnieca białego zawiera m.in. saponiny, flawonoidy i węglowodany. W medycynie ludowej używa się go podobnie jak mydlnicę lekarską (Saponaria officinalis), która należy do tej samej rodziny goździkowatych. 

Surowiec ma działanie wykrztuśne w leczeniu kaszlu, zapalenia oskrzeli i w innych chorobach dróg oddechowych. Działa również moczopędnie i przeciwreumatycznie. Zewnętrznie leczono nim choroby skóry, takie jak egzema. W większych dawkach działa trująco.